Bangsa Malaysia Melalui Sistem Pendidikan

Kebelakangan ini, sejak keputusan Pilihanraya Umum 2008 banyak forum, perbincangan dan perdebatan mengenai konsep bangsa Malaysia dan bagaimana dalam pendapat sesetengah orang, rakyat Malaysia sudah bersedia menolak politik bersadarkan perkauman dan sebagainya. Orang sudah mula mempersoalkan Dasar Ekonomi Baru (DEB), meritokrasi dalam Universiti, kuota-kuota tertentu, perubahan dalam badan kehakiman dan yang paling hangat adalah isu pengunaan ISA. Ini membuat saya terfikir, adakah dengan perubahan-perubahan seperti ini, rakyat Malaysia akan benar-benar bersatu bawah satu naungan pengenalan atau identiti kebangsaan yang dikenali dengan bangsa Malaysia?

Sebelum perbincangan ini diteruskan adalah baik sekiranya kita memahami apa erti bangsa Malaysia. Pandangan peribadi saya ialah nampak banyak yang suka memperbincangkan tajuk ini, namun ramai yang tidak benar-benar memahami ertinya. bangsa Malaysia ialah identiti kebangsaan rakyat Malaysia, dengan kata lain, seseorang itu tidak lagi ditakrifkan dari keturunan nenek moyangnya atau warna kulit, tetapi di bawah naungan satu ideologi, nilai-nilai dan kewarganegaraan. Walaupun kita datang dari identiti perkauman yang belainan (keturunan, warna kulit, adat resam dan bahasa ibunda) bersama-sama kita bersatu bawah naungan satu identiti kebangsaan, satu bangsa, satu bahasa iaitu bangsa Malaysia. Secara teori itulah pengertian bangsa Malaysia, sama seperti konsep identiti kebangsaan rakyat Perancis yang mana atas dasar "secularism" rakyat Perancis boleh bersatu di bawah satu bahasa, nilai-nilai kebangsaan dan memecah halangan warna kulit dan agama.

Maka dapat disimpulkan bahawa bangsa Malaysia ialah satu bentuk identiti dan bukannya sesebuah dasar (policy). Ianya tidak boleh dipaksa atau dilaksanakan begitu sahaya dan hanya boleh timbul melalui kesedaran dalam rakyat Malaysia yang mana mereka boleh dan mahu bersatu di bawah satu identiti kebangsaan. Menamatkan DEB adalah satu perubahan dasar yang memberi akan kesan kepada ekonomi negara, ianya berkemungkinan memberikan kesan positif kepada ekonomi negara namun saya tidak lihat ianya dapat memberi kesan yang besar terhadap perhubungan antara kaum di Malaysia. Perubahan dalam sistem kehakiman akan memberi kesan kepada sistem perundangan dan keadilan di Malaysia manakala pemansuhan ISA pula adalah perubahan dasar yang memberi kesan kepada sistem demokrasi di negara ini. Jadi saya tidak nampak perkaitan yang jelas antara perubahan dalam dasar-dasar yang telah disebutkan dengan konsep penyatuan rakyat Malaysia untuk bangsa Malaysia.

Barangkali sesetengan pembaca agak sukar untuk menerima pandangan saya ini namun apa kata kita berfikir sejenak mengenai perkara ini. Adakah dengan pemansuhan ISA, Ali, Ah Chong dan Muthu akan menjadi kawan baik serta melupakan perbezaan di antara mereka? Adakah dengan mengadakan sistem tender terbuka kini Muhammad akan lebih baik dengan jiran sebelahnya yang berketurunan Cina kerana kini mereka mempunyai peluang yang sama untuk merebut tender dan kontrak kerajaan? Jangan salah faham dengan mengatakan yang saya membantah perubahan dasar ini, perubahan dasar-dasar ini saya percaya ada kesan positifnya terdapap negara kita, namun apa yang saya hendak ketengahkan ialah perubahan dasar-dasar ini tidak benar-benar mencerminkan perubahan dari segi perhubungan antara kaum di negara kita ini.

Saya sekali lagi mengambil contoh pengalaman peribadi saya ketika menghadiri universiti beberapa tahun yang lalu. Ketika itu saya diterima untuk meneruskan pengajian tinggi di Universiti Teknologi Malaysia yang terletak di Skudai, Johor. Saya yang agak gembira kerana UTM merupakan universiti Kejuruteraan yang terbaik di Malaysia dan di UTM ianya terbuka kepada semua bangsa tidak seperti sesetengah instituti pengajian tinggi awam. Ketika itu, sistem meritokrasi telah dilaksanakan di UTM dan kerana saya datang dari sekolah kebangsaan, saya agak gembira dengan harapan untuk mengulangi pengalaman saya bercampur-gaul di kalangan pelajar yang berlainan bangsa. Bagi saya, itu adalah satu pengalaman yang menyeronokkan. Namun, saya terkejut apabila pada hari pertama saya memasuki dewan kuliah - secara automatik pelajar-pelajar mengasingkan diri mereka berdasarkan identiti perkauman. Pelajar Melayu semuanya duduk di kawasan pelajar Melayu, pelajar Cina akan berkumpul di satu kawasan dewan kuliah dan begitu juga dengan pelajar India.

Perkara ini akan berlanjutan sepanjang tempoh pembelajaran saya di sana tak kira di kelas, persatuan atau kelab, mahupun aktiviti masa lapang. Pelajar-pelajar yang ditawarkan pengajian di UTM merupakan antara yang terbaik di Malaysia dan pelajar Melayu terbaik biasanya datang dari sekolah berasrama penuh, pelajar terbaik dari kaum Cina biasanya datang dari sekolah jenis kebangsaan. Hanya beberapa pelajar di UTM yang datang dari sekolah kebangsaan atau sekolah teknik.

Maka, dari contoh di atas dapatlah kita lihat yang kunci kepada konsep bangsa Malaysia ialah pembentukan identiti generasi masa hadapan rakyat Malaysia. Identiti seseorang itu dibentuk bukan ketika dia telah dewasa atau matang, namun ianya harus dibentuk dari zaman kanak-kanak lagi. Dari tadika hingga dewasa, kita dibentuk dan dibina dengan apa yang kita diajar dan dari keadaan sekeliling kita. Dengan siapa kita bergaul merupakan satu perkara yang benar-benar memberi kesan kepada pembentukan sahsiah diri seseorang itu terutama dalam usia remaja.

Oleh itu, bagaimana dapat kita membentuk satu identiti kebangsaan sekiranya anak-anak kita tidak bergaul antara satu sama lain? Bagaimana dapat kita membentuk bangsa Malaysia sekiranya pada masa yang sama kita mempunyai sistem pendidikan yang berasingan, dengan bahasa pengantar yang berlainan dan secara tidak langsung membentuk identiti yang berbeza? Supardi dan Muthu tidak akan memancing bersama dan menyanyikan lagu "Ikan di laut, asam di darat," sekiranya mereka langsung tidak pernah berjumpa atau bergaul ketika sedang membesar.

Kita tidak boleh mempunyai dasar pendidikan yang bersifat pengasingan dan pada masa yang sama mengharapkan bangsa Malaysia. Apa yang lebih memelikkan lagi pula, orang-orang yang menyahut dan memperjuangkan Bangsa Malaysia boleh pada masa yang sama menjadi jaguh atau hulubalang yang dengan keras dan hebat mempertahankan sistem pendidikan yang berasingan ini. Apa yang menyedihkan ialah bangsa Malaysia kini lebih banyak digunakan sebagai alat politik dan penarik sokongan ketika pilihanraya dari satu kesedaran umum. Ianya lebih banyak digunakan dalam ceramah-ceramah sebagai penarik undi dari memperkenalkan atau memperjuangkan dasar-dasar yang dapat menyatukan rakyat kita.

Bangsa Malaysia tidak boleh direalisasikan sekiranya kita masih berpegang teguh kepada sistem pendidikan yang mengasingkan anak-anak kita serta membentuk identiti yang berbeza. Perlu dihentikan sistem sekolah jenis kebangsaan, buka sekolah berasrama penuh dan benarkan, serta anugerahkan hak anak-anak kita untuk bergaul dengan orang yang mempunyai warna kulit, agama dan adat resam yang berlainan.

Bangsa Malaysia - Satu Bangsa, Satu Bahasa dan Satu Negara.

sumber: http://www.projectmalaysia.org/articles/bangsa-malaysia-melalui-sistem-pendidikan.html

Komen dan Menang

Komen dan Menang

Punca Masalah Perkauman

Pemimpin-pemimpin kita gemar mengadu mengenai masalah polarisasi kaum. Biarlah di universiti ataupun di pejabat, sesiapa pun boleh lihat bahawa rakyat jelata lebih gemar bergaul dengan rakan dari kaum yang sama. Inilah sebab kerajaan mengadakan program Khidmat Negara - supaya dewasa-dewasa muda tidak perlu takut berkawan dan bergaul dengan rakan-rakan dari kaum yang lain. Memang benar, usaha ini harus dilaung, tetapi ia bukan satu penyelesaian untuk masalah polarisasi kaum yang sudah ke tahap yang amat serius. Dari umur kecil lagi, masyarakat kita dibahagi mengikut kaum; dan kalau menjelang umur 18 tahun, barulah kita menggalakkan perpaduan kaum, ternyatalah tindakan ini adalah terlalu lambat. Oleh kerana itu, sistem pendidikan rendah dan menengah kita mesti dibentuk semula untuk mengelak pembahagian dan perpisahan mengikut barisan kaum.

Sebelum pemodenan, sebelum tiap-tiap anak memasuki sekolah, tidak susah membuat kawan daripada kaum dan bangsa yang lain. Dalam masyarakat kita yang cukup majmuk, pada bila-bila masa kanak-kanak tentulah bermain dan berborak dengan rakan seumur mereka, tidak kira bangsa. Masalahnya muncul apabila kanak-kanak masuk sekolah. Kalau mereka semua menghadiri sekolah yang sama, tiadalah masalah - tetapi oleh kerana pihak kolonialis enggan menyokong satu sistem sekolah untuk semua rakyat, kita sudah biasa dengan menghantar anak-anak kita ke sekolah mengikut keturunan masing-masing.

Kalau terdapat cukup peluang untuk kanak-kanak bergaul dan berinteraksi dengan rakan-rakan mereka daripada keturunan lain di luar sekolah, kita masih boleh mengelak persoalan polarisasi kaum. Tetapi dalam zaman urbanisasi ini, kita hidup dalam masyarakat di mana kanak-kanak tidak berinteraksi dengan jiran kerana mereka lebih gemar bersembang dan bergaul dengan rakan sekolah.

Hakikatnya sekarang ialah, anak Melayu pergi sekolah kebangsaan, kalau anak Cina pergi sekolah jenis kebangsaan Cina, kalau anak India pergi sekolah jenis kebangsaan Tamil, mana adanya perpaduan nasional? Realitinya, kita sudah mengamalkan suatu sistem pendidikan berdasarkan segregasi.

Saya kadangkala membangkitkan isu ini dengan rakan keturunan Cina saya, tetapi respon mereka hampir selalunya sama: pendidikan dalam bahasa ibunda kritikal untuk mengekalkan budaya dan identity Cina! Tambahan pula, kata mereka, dengan pembangunan pesat di negara Cina, sesiapa yang fasih dalam bahasa Mandarin, tentulah masa hadapannya cerah. Namun demikian, pada pendapat saya kompromi antara kaum-kaum di Malaysia sangat mustahak, demi masa depan negara kita.

Biasanya penyokong sistem yang diamalkan sekarang akan mengelakkan isu perpaduan dan pergaulan antara pelajar-pelajar daripada keturunan yang berlainan. Tetapi, ini bukanlah isu yang kecil; kalau anda hanya mempunyai kawan baik daripada satu kaum, apa kemungkinan anda boleh bergaul, berinteraksi dengan mereka yang mengamal budaya dan agama yang lain?

Oleh itu, mustahil menafikan kenyataan ini: sistem pendidikan kita pada masa sekarang menjejaskan perpaduan nasional. Penyelidik-penyelidik di Britain sudah mendapati kanak-kanak yang menghadiri sekolah di mana para pelajar terdiri daripada kanak-kanak yang terutamanya dari satu kaum sahaja, lebih mungkin bertembung dengan masalah berkawan dengan dan memahami orang daripada keturunan dan kaum yang lain.

Ini bukan maksud kita mesti memansuhkan sekolah jenis kebangsaan; bagi sebahagian rakyat, sistem sekolah ini mungkin lebih sesuai daripada sekolah kebagsaan. Tetapi saya berpendapat sekolah kebangsaan seharusnya memadai bagi kebanyakan pelajar dan ibu-bapa.

Jadi bangkitlah soalan seterusnya: mengapa kebanyakan keluarga Cina dan India membuat keputusan untuk menghantar anak-anak mereka ke sekolah jenis kebangsaan? Saya fikir terdapat dua sebab utama: isu akademik dan iklim sosial.

Sebagai seorang yang telah menghadiri sekolah kebangsaan, saya boleh beritahu anda: kualiti akademik di sekolah kebangsaan amat rendah. Tiada bandingan dengan sekolah jenis kebangsaan Cina; di sana, guru-guru berdedikasi dan mendorong pelajar-pelajar untuk cemerlang dalam pelajaran mereka. Di sekolah kebangsaan, guru-guru lebih kerap tiada motivasi untuk mengajar. Tambahan pula, sekolah jenis kebangsaan mengajar bahasa ibunda pelajar Cina dan Tamil; tentulah ibu-bapa Cina dan Tamil lebih suka menghantar anak-anak mereka ke sekolah jenis kebangsaan.

Masalah yang lain, lebihlah rumit: iklim sosial di sekolah kebangsaan biasanya tidak begitu bertolak ansur. Sebagai contoh, lihatlah kejadian yang baru berlaku sebulan lalu: seorang guru di satu sekolah menengah kebangsaan memberitahu pelajar-pelajarnya bahawa budak India merupakan anak pelacur, di antara banyak lagi kenyataan yang menghina. Kejadian seperti ini bukan begitu jarang; di sekolah menengah kebangsaan saya, seorang guru berkata rakyat Malaysia berketurunan Cina tidak boleh dipercayai untuk mempertahankan negara Malaysia dan memanggil kami "pendatang asing". Di sekolah-sekolah lain, aktiviti-aktiviti kadangkala diadakan pada hari Ahad atau hari perayaan agama yang lain, dan kakitangan sekolah bukan selalunya bertolak ansur. Semua kejadian kecil ini, apabila dijumlahkan, amat menakutkan bagi ibu-bapa Cina dan India.

Kesimpulannya, sistem sekolah kebangsaan haruslah dibentuk semula kalau kita betul-betul mahu memupuk perpaduan. Guru-guru dan kakitangan sekolah mestilah lebih bertolak ansur dan lebih bermotivasi. Mereka yang enggan menerima hakikat bahawa kita tinggal di negara dan masyarakat yang majmuk patut berdepan dengan akibat yang serius. Untuk meningkatkan motivasi guru-guru, gaji harus naik. Kalau kerajaan kita mahu memupuk semangat perpaduan di sekolah kita, guru-guru mestilah jadi su atu contoh untuk para pelajar. Dengan ini, barulah sistem sekolah kebangsaan kita menjadi sistem sekolah kebangsaan, bukan sistem sekolah Melayu.

Selain itu, isu bahasa juga mesti ditangani. Sekolah kebangsaan tidak boleh menggantikan sekolah jenis kebangsaan, tetapi mereka masih boleh mengadakan kelas-kelas untuk bahasa Mandarin dan bahasa Tamil. Ini lebih baik daripada tidak mengadakan apa-apa kelas untuk bahasa ibunda kaum lain. Apabila isu bahasa ditangani, dan apabila ibu-bapa boleh mempercayai guru-guru ini, tiadalah halangan kepada satu sistem sekolah kebangsaan.

Semua, biarlah masyarakat Melayu ataupun masyarakat-masyarakat bukan Melayu, mesti sedia berkompromi sedikit. Dalam iklim masyarakat yang majmuk, hanya kompromi akan mengelakkan keganasan dan huru-hara. Mungkin cadangan-cadangan saya tidak begitu sesuai untuk masyarakat kita; itu tidak apa. Yang kita mesti tumpukan ialah masalah perpaduan; masalah sistem sekolah kebangsaan. Suatu sistem yang pada terasnya merupakan sistem yang dibahagi mengikut keturunan akan menyumbang kepada polarisasi kaum. Apa-apa sistem pun, biarlah sistem kerajaan, sistem pendidikan, sistem korporat, asalkan mengikut dasar pemecahan rakyat dari segi kaum, akan tetap gagal menyatupadukan rakyat.

sumber:http://www.projectmalaysia.org/articles/sistem-pendidikan-di-malaysia-punca-masalah-perkauman.html

Wajib Masuk U!

Kalau tahun 60-an dulu, seseorang yang lulus sijil SPM atau MCE sudah dianggap tinggi pencapaian akademiknya. Di waktu itu kalau lulus SPM pun sudah mudah untuk mendapat pekerjaan yang baik, dan untuk bekerja di jabatan kerajaan sebagai kakitangan rendah atau buruh kasar, hanya memerlukan lulus sijil SRP (PMR) atau LCE sahaja.

Tetapi sekarang, keadaan telah berubah, ada sijil diploma pun belum tentu boleh dapat pekerjaan yang bagus. Malah ramai graduan yang mempunyai ijazah pertama (sarjana muda) tidak mendapat pekerjaan yang setaraf dengan kelayakan mereka.

Matlamat atau dasar pendidikan kita sekarang ialah untuk menjadikan semua rakyat mendapat pendidikan hingga ke peringkat universiti, sekurang-kurangnya mempunyai ijazah pertama. Masalahnya, dapatkah kita menyediakan kepada semua mereka itu peluang pekerjaan yang setaraf dengan kelayakan mereka?

Bila sudah ada ijazah pertama, pekerjaan yang setaraf dengan sijil mereka itu adalah menjadi doktor perubatan, doktor gigi, jurutera, pegawai penyelidik, akauntan, peguam, hakim, pegawai tadbir, juruukur, guru sekolah menengah dan pensyarah. Tetapi bilangan pekerjaan tersebut adalah terhad dan tidak akan dapat menampung jumlah pemegang-pemegang ijazah pertama yang ada.

Tentu mereka akan rasa rendah diri dan malu jika bekerja sebagai kerani, jururawat dan juruteknik sahaja. Belajar tinggi-tinggi tetapi kerja sebagai ‘kuli’ saja, mana ada kelas.

Tetapi dalam keadaan terdesak, mereka tetap jugalah bekerja dan membuat apa saja kerja kerana sudah tidak ada pilihan, untuk meneruskan kehidupan, dan terpaksalah membuang rasa malu kerana mengorbankan ‘status’ akademik mereka.

Adakah satu langkah yang tepat untuk memasukkan semua rakyat ke universiti?

Sekarang ini, setiap orang rakyat Malaysia diwajibkan melalui alam sekolah dari darjah satu hingga tingkatan lima. Apakah pada masa akan datang, perlu diwajibkan pula setiap rakyat mesti belajar hingga ke peringkat universiti?

Sekarang ini pun sudah timbul dakwaan dari berbagai pihak, graduan yang keluar dari universiti-universiti tempatan tidak berkualiti. Kita mungkin berbangga dengan kuantiti graduan yang dihasilkan tetapi bagaimana dengan kualitinya?

Universiti hanya boleh mengajarkan ilmu pengetahuan kepada semua orang, tetapi universiti tidak boleh mengajarkan kebijaksanaan kepada seseorang. Kebijaksanaan adalah anugerah Tuhan kepada seseorang, samalah seperti rupa paras yang cantik dan kelunakan suara, tidak semua orang dianugerahkan dengan rupa paras yang cantik dan suara yang lunak.

Kita boleh saja masuk kelas dandanan dan kecantikan atau kelas vokal, tetapi bukanlah jaminan untuk menjadikan kita cantik atau menjadikan suara kita lunak.

Oleh itu, para graduan yang telah lulus ijazah pertama dalam bidang yang sama dari universiti yang sama, mungkin kebanyakan dari mereka itu sekadar mempunyai ilmu pengetahuan sahaja, tetapi bilangan yang memiliki kebijaksanaan tidaklah ramai.

Sudah menjadi lumrah alam semulajadi, bilangan orang yang bijak, orang yang berfikiran kreatif, orang yang berbakat seni, orang yang berupa paras cantik, orang yang petah berkata-kata dan orang yang bersuara lunak, tidak ramai dalam sesuatu kelompok masyarakat itu. Hakikat ini perlu kita terima dalam menentukan hala tuju universiti kita.

Jika kita sebagai majikan, kita bukan sahaja mahukan pekerja yang ada ilmu pengetahuan tetapi lebih dari itu, kita mahukan pekerja juga seorang yang bijak.

Kerja seorang juruteknik hanya perlu tahu membuat kerja-kerja yang diarahkan kepadanya berasaskan pengetahuan yang dipelajarinya, tetapi kerja seorang jurutera memerlukan kebijaksanaan untuk mengolah, menelesaikan masalah, merekabentuk dan mencipta sesuatu yang baru berasaskan ilmu pengetahuan yang dipelajarinya.

Oleh itu antara juruteknik dan jurutera mungkin mempunyai ilmu pengetahuan yang sama, yang membezakan antara mereka hanyalah kebijaksanaan.

Sistem universiti di Malaysia hari ini memungkinkan semua orang boleh memasuki universiti dan peluang untuk mereka mendapat ijazah pertama adalah sama. Sehingga sukar untuk kita membezakan siapa yang patut menjadi jurutera dan siapa yang patut jadi juruteknik, siapa yang patut jadi doktor dan siapa yang patut jadi pembantu hospital (HA) atau jururawat, siapa yang patut jadi arkitek dan siapa yang patut jadi pelukis pelan.

Oleh itu kita tidak hairan dengan rungutan orang ramai hari ini, kalau mereka temui doktor, pensyarah, guru, jurutera, pegawai tadbir, peguam dan arkitek yang tidak berkualiti dalam menjalankan tugas.

Kalau di zaman 80-an dulu, bilangan universiti di negara kita tidak banyak, hanya pelajar-pelajar yang betul-betul cemerlang dalam akademik sahaja yang dapat masuk universiti. Kalau sudah dapat masuk pun belum tentu mereka boleh menamatkan pengajian dengan mudah, malah ramai yang kandas separuh jalan dan dibuang dari universiti. Graduan yang lulus dengan kelas pertama pun terlalu sedikit bilangannya dan mungkin tidak ada langsung. Tidak hairanlah kalau ketika itu, kerja yang mencari graduan universiti, bukan graduan yang mencari kerja.

Apakah kita masih juga mahu meneruskan dasar semua orang mesti masuk universiti setelah melihat kesan-kesan negatifnya kepada masyarakat?

Memang bagus kalau semua orang masuk universiti, semua orang akan ada ilmu pengetahuan, tetapi kita perlu juga ada mekanisma untuk menentukan siapa patut jadi doktor dan siapa patut jadi jururawat, siapa patut jadi jurutera dan siapa patut jadi juruteknik. Tidak semudah untuk menentukan siapa patut jadi penyanyi, kerana tidak perlu melihat kepada sijil untuk layak jadi penyanyi, cukup dengan mendengar suara saja.

Mungkin kita boleh asingkan seperti berikut; sesiapa yang dapat pangkat A dan B lulusan ijazah pertama, boleh jadi doktor dan jurutera, manakala sesiapa yang dapat pangkat C dan D lulusan ijazah pertama, hanya boleh jadi jururawat dan juruteknik.

Tetapi cara itupun belum tentu dapat menyelesaikan masalah, banyak lagi perkara yang perlu diambil kira. Pangkat A di universiti UM tentu tidak sama tarafnya dengan pangkat A di universiti UiTM. Cara penilaian antara universiti adalah berbeza, soalan peperiksaan mereka tidak sama, tidak seperti soalan peperiksaan SPM yang sama untuk seluruh Malaysia.

renung2kan..selamat beramal~